Bayramda En Güzel Pay: Muhabbet

Bayram geldi çattı. Herkesin dilinde aynı cümle: “Nerede o eski bayramlar…” O eski bayramlar, çocukluğumuzda sabahın köründe kalkıp dedemizin elini öperek başladığımız günler. Kolonyanın limon gibi değil, gerçek limon gibi koktuğu; bayram şekerinin cebimizde eriyip de canım bayramlığa yapıştığı zamanlar.

Kurban Bayramı ise hep bir başka. Hani derler ya, “Kurbanlıkla göz göze gelmeyeceksin,” diye… Bence mesele kurbanlıkla değil, kendi vicdanımızla göz göze gelmekte. Bu bayram, sadece bir hayvanı kesmek değil; kibri, öfkeyi, bencilliği kesebilmek. Komşunu, uzaktaki akrabanı, küs olduğun dostunu hatırlamak. Bayramın gerçek “paylaş” kısmı orada başlıyor.

Et paylaşılır, tamam da; ya muhabbet? Ya zaman? Ya bayram sabahı kapını çalan çocuklara vereceğin gülümseme? Belki de bu bayram, bir dilim baklava ile bir kalp kazanmak arasında bir fark olmadığını hatırlamanın tam zamanıdır.

Sosyal medyada “bayramlık pozlar” paylaşmak güzel de, asıl mesele annenin elini öperken gözlerinin içine bakabilmekte. Kurban Bayramı bize kurban kesmeyi değil, kendimizden bir parça vermeyi öğretir aslında. Maddi olarak değil sadece; bir tebessüm, bir telefon, bir ziyaret…

Sonuç olarak; bu bayram, ne kadar et dağıttığın değil, ne kadar gönül aldığınla ölçülür. Kurban, bir sembol. Asıl mesele insan kalabilmek, insanı unutamamak.

Herkese bol muhabbetli, etin değil, merhametin bol olduğu bir bayram diliyorum.

Bayramınız mübarek olsun.