HATIRLAMAK *HELALLEŞMEK* DEVAM ETMEK

İnsanoğlu ölümsüzlüğü sadece manevi olarak çözebildi bedenen ne yazık ki mümkün değil. Oysa ölmek için her yaş erken hele sonsuz sevdiklerimiz söz konusuysa…

Ölenle ölünmediğini bilecek kadar çok yakınımı kaybettim. Yokluğun acısını içimde taşımayı öğrendim. Ama o boşluk… İşte o hiçbir zaman dolmuyor. Dost dediğin nasıl zor bulunuyorsa, ondan kopmak da bir o kadar zor.

Bizim de günlerimiz sayılı, nefeslerimiz sınırlı. Bize o kara günlerin yerine gün eklenmiyor. Huzur mutluluk olsun istiyor bunun için çabalıyoruz ancak elem acı keder de kaderimizde yazılı…

Yine bir yakın kaybı, yine içimi kavuran yangın… 46 yıllık dostum kardeşten yakınım Deniz AYDIN’ı kaybettik. Kardeşimin adı da Deniz olduğu için, bahsederken karışmasın diye ona “Kız Deniz” derdik. O bizim ailenin kızıydı ama iki çocuk anasıydı. Hem de ne ana; çırpınan tek başına dimdik bir dağ. Annesi İngilizce öğretmeni, baba resim-sanat tarihi. Kırklareli doğum, çocukluk yıllarından sonra Ankara Fen Lisesi, ODTÜ’yü bir solukta bitirmiş akıl küpümdü benim. İlk görev yeri olan Edirne Mensucat Santral Fabrikası mühendis kadrosuna katılımıyla yollarımız kesişti. Bekâr evine mobilya almak isterken annemin dükkânında tanıştık. Aynı yaştaydık, kaynaştık, o gün de dâhil bir daha hiç kopmayan dost yoldaşlığımız başladı. En acı günlerimde gözyaşımı silen tesellim, mutlu günlerimde sevinci katlayan enim, karmaşık anlarımda çözüm odaklı beynim… Oldu mu şimdi? Daha ne güzellikler yaşayacakken elimizi bırakmak.

Son zamanlarda, hep buluşma planları yapsak da hayatın yoğun temposu iletişimi telefona bırakmıştı. Sesini duyduğumda ve çağın felaketi hastalığını söylediğinde konduramadığımdan olacak inanmamıştım. O kesin bunu da atlatırdı, neleri sırtlamış kotarmıştı. Evladı Melis ailece koşturdu çırpındı nafile; emir büyük yerden en az denilen süreyi de kısalttı. Bıraktığı iz kalbimi sıkıştırsa da şimdi bize düşen sabır, yaşanılan güzellikleri anmak, metanetle yol almak. Benim ona hakkım helaldir. Yeter ki o da helal etsin. Dualarınızı eksik etmeyin, ruhu şad mekânı cennet olsun.

Üzüntüyü ne kadar derin ne kadar içten hissedersem hissedeyim hayatla barışmak yanımdakilere ışık umut olmak durumundayım. Hayatın ne kadar kısa ve kırılgan olduğunu anlatan zaman diliminden geçerken aynı zamanda dostluğun paylaşmanın ve sevginin ne kadar güçlü bir bağ olduğunu bir kez daha anladım. Varlığıyla güç bulduğum herkese kalpten teşekkürler, kendinize ve sevdiklerinize iyi bakın 🙂