0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

“Orda bir köy var uzakta”, nasıl içli içli söylerdim ama dimağımda bir köy ve köye özlem duygusu yoktu. Çünkü annem babam Edirne merkez doğumluydu. Yengem sayesinde Havsa Hasköy ile yakınlığım vardı da, o da bir tatil anısından fazla değildi. Hayatımın büyük bölümünü doğup büyüdüğüm kentte yaşadım. Yıllar sonra ekmeğin ve evlatların peşinde Edirne’den ayrılışım ise  toprak özleminin ne olduğunu yaşatıyor bana.

Susuz diyorlar, boğazım kuruyor, bir avuç su serpesim var yüreklere.

Hastalık çoğaldı diyorlar, kalbim sıkışıyor, nefesimi paylaşasım var.

Oysa iyi bir haber duymayayım, nasıl göğsüm kabarıyor nasıl gururlanıyorum.

Kaç kilometrecik var aramızda oysa ki. Yakın akrabalarım, eskimeyen dostlarım yaprak dökümündeler. Evim, eşyalarım, anılarım bıraktığım gibi duruyor ama ulaşamadıktan orada yaşamadıktan sonra dünyanın öbür ucu kadar uzaktalar.

Orda bir kent var uzakta;

Trakların pazar kurup, cihan Fatih’inin emeklediği,

Kanuni’nin Hürrem’e ölümsüz aşkını seslendiği,

Sinan’ın başına taç taktığı inci gerdanlıkla süslediği,

Mustafa Kemal’in daha yeni komutanken bile alkışlarla yükseldiği,

İsmet’in ilk kurulan meclise seçildiği,

Düşmanlıkların kalkıp, dostluğun alışverişle güçlendiği,

Üç nehrin buluşup toprakları beslediği,

Toprağının altında ne şehitlerin, ne canlarımın gizlendiği,

Dokuz sekizliklerin çalıp insanların neşelendiği,

Kaç kez kaç alanda doğduğum büyüdüğüm,

Kaç kez kaç kişiyle öldüğüm güldüğüm,

Sevgiyle yoğrulduğum saygımla yürüdüğüm,

Dualarımızla emeğimizle ha gayret ayakta kal, torunlarıma beşik ol, toprağına kapanıp öptüğüm…