0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

İnsanın kendine yaptığını başkası ona yapmıyor. Akıl sesimiz hep endişeli korkulu tedbirli bir şekilde umutsuzluğa yönlendiriyor. Oysa kısıtlı olduğunu bildiğimiz zamanımızı sayılı günlerimizi gün eyleyerek geçirebiliriz. Hiçbir şeyi kendine dert edinmeden, günleri zevk ve eğlence içinde geçirmeyi kastetmiyorum. Elimize geçen imkânları değerlendirmek olarak algılıyorum. Zamanın tadını çıkar, günü yakala, anı yaşa… Yani hem kendine hem çevrene ak günü kara eden sen olma.

Her sabah sosyal medya gruplarında paylaşılan ve bence motivasyon olması gereken mesajların bazıları kişisel olarak çözemeyeceğim sorunlara yönelik içerikleriyle güne değil geceye uyandırıyorlar sanki. Çaresiz hissediyor güne yorgunlukla başlıyorum. Çözüm için yol önermiyorlarsa ben de halledemeyeceksem siliyorum. Haberlere veya siyasete bağlı kalmamaya çalışıyorum. Aktif çalışma hayatımda mücadelemi verdim, etik değerlerimden ödün vermem, bilim ve aklın ışığında aldığım eğitimden nasiplenmek isteyenlere kapım hep açık ama yaş kemale erdi, sonuçta çevreme sorun bırakmayayım yeter. Lord Byron yapıtlarında sık sık geçen “günü yakala” (seize the day) sözü ile deneyimdeki hazzı, yaşanmışlıktaki önemi gözden kaçırmamayı salık verir. Mücadelem önce kendi günümü kurtarmakla başlıyor, bu bencillik değil bana sunulan hayata karşı görevim.

Geleceğin iyi olması için çalışıyor, özen gösteriyorsak gelecek hakkında endişelenmek yerine yaşanılan anın değerini vurgulamalı içimizde umutlar yeşertmeliyiz. Bunun için de önce kendimize tahammülü öğrenmemiz gerekiyor. Sandığımızın aksine biz çoğunlukla kendimize sevecen davranmıyor aksine kızıyoruz. Kendimizi olduğumuz gibi kabul edersek o kimlik, çevresinden de kabul görecek, sevilecektir. Sonra günün keyfini kaçıranlara minik bir uyarı; devam ediyorlarsa hayatından çıkarma basamaklarını uygula…

Herkesin diline pelesenk olup davranışlarına aktarması gereken “Gününü Gün Etmek” deyimi bence asıl anlamından uzaklaşmış ve adeta bir boş vermişlik olarak yorumlanmış. Yarını düşünmeden, umursamazca bir yaşam tarzı yalnızca kendini, kendi zevklerini düşünmek gibi algılanmış. Aslında “ölümlü olduğumuzu unutmayalım”dan kaynaklı olabilir. Bu nedenle anı kıymetli hale getirmek ve umutsuzluğa kapılmadan hayatın tadını çıkarmak, yaşanılan anı değerlendirmektir. Buna Carpe Diem felsefesi diyorlar. Milattan 23 yıl öncesine dayanan bu felsefi akım, Romalı şair Horatius’un yazdığı bir eserin dizelerinde geçer. Üzerinden bu kadar süre geçtiği halde yaygınlaşmamasını ister aile ister mahalle baskısına bağlayın ama şimdi hem de şu anda kendi felsefeniz olarak uygulamaya başlayın. Benim her alanda olduğu gibi bu konuda da destekçim sevgili eşime teşekkür ederim.

İnsana, insan olmanın hazzını ve bilincini tattıran ama yakalamak için emek ve olgunluk gerektiren gerçek mutluluğu bulmanızı dilerim. Gününüzü gün eyleyin: “İyi anılar bırakmak, pişmanlıklardan daha iyidir.”