0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Yine söyleniyorum karşımdaki nesneye; “sen de benim hatalarımdan birisin, hem de tekrar tekrar yaptığım…” Elimdeki teli daha hırsla sürtmeye başlıyorum. Hem yanan tencereden özür dileme hem de biran önce işi bitirme çabası bu… İnsan kendini hemen affediyor ve suçluyu buluveriyor: B12 eksikliği. Agresif tavırlarımın toleranssız oluşumun nedeni: Şekerimin yükselmesi. Madem kendimi tanıyorum neden kendimi yönetemiyorum? Üstelik başarılı profesyonel yöneticilik tecrübem olduğu halde.

Günümüzde “iyi bir yönetici kimdir”; bence kendini yönetebilendir. Tüm eylemlerimizi, bu mercekle gözden geçirirsek, gelecek eylemlerimizde ‘daha iyiyi’, “daha verimliyi” elde etmemiz işten bile değil. Özyönetim önce içgörü, dürüstlük, adil olabilme, kolaycılıktan uzak durma, bunları sağlayabileceğine dair özgüven ve yaşamdan zevk alabilme sanatını icra edebilme ile başlar.

Yani kendimizi gelişigüzel yaşamaya terk etmeyip hedefler koyarak planlar yaparak ilerlemeyi benimsemişsek, hem kendi emeğimizin, yaşamımızın, hem de başkalarının ‘hakkını vererek’ yaşıyoruz demektir.

Ben gibi; başkalarına gösterdiğiniz şefkati kendinize göstermiyor, kendinizi acımasızca eleştiriyor ve kendinizden özür dilemeyi unutuyor olabilirsiniz. Hiçbir yaş öğrenmek için geç değil. Ve unutmayın güçlerinizi ortaya çıkarmanızın tek yolu Peter Drucker’in “Kendini Yönetmek” makalesinde söylediği gibi geribildirim analizidir.

Yaşam yolculuğumuzda mevcut kaynaklarımızı en uyumlu ve en verimli biçimde kullanmamız dileğimdir. Tabi bunun için aklın kullanılır yaşa gelmesi ve belli bir IQ’ye sahip olma gerekli ama aslında bu beceri en çok yaşanmışlıklarla elde ediliyor.

Yazının son vurucu cümlesi ise şükür olsun, insanın kendi kendini yönetmesinden güçlü ve güzel bir şey olamaz. Rabbim aklımızı erken başımıza getirsin ve ömrümüzün sonuna kadar bundan ayırmasın…